طول زندگی چندان مهم نیست که عرض زندگی! در عرض زندگی است که اندازه انسانیت افراد و میزان اثرگذاری آنها در فرآیند کمال بخشی انسانی مشخص می شود. بسیارند که عمر از یک قرن می گذرانند اما به اندازه یک قران، ارزشی بر انسانیت نمی افزایند اما هستند بزرگانی که قبل از آنکه «شناسنامه» بزرگی آنها را نشان دهد، «شناسه های» انسانی آنها را در اوج به تماشا می گذارد و از آنها اسوه هایی فرازمانی می سازد.«حسین فهمیده» قاسم کربلای دفاع مقدس، از آن بزرگانی بود که طی لارض کرده ره صد ساله را یک شبه می پیمایند و در عرض زندگی خود «انسان کمال یافته» را عرضه می کنند و خود مدل اینگونه انسان شده وفرا دید نسل پویا و جویای امروز و فردا قرار می گیرند و نسل ها را در عصرها به سمت چگونه زیستن و چگونه مردن هدایت می کنند. نقش «فهمیده» ها فراتر ازآنکه نظامی باشد درنظم ساختاری انسانی خود را به تماشا می گذارد و این نقش است که هندسه مسئولیتی ما را مشخص می کند و به گفته خاتمی «باید به یاد این بود که شهیدان چه نقشی داشتند و ما چه مسئولیتی در قبال خون آنان داریم» این مسئولیت شناسی باید ما را به مسئولیت پذیری هم بکشاند تا در برابر آنچه مسئولیم کم نگذاریم به یاد داشته باشیم فهمیده ها برای چه اهدافی به خون خفتند و امروز به روی لاله های روئیده از اندیشه واهدافشان پا نگذاریم. آنها نرفتند که برخی ماندگان وامانده جناحی از خون آنها سوء استفاده کنند! نرفتند که کسانی بمانند و در رفتن آنها سود خویش را بجویند و عافیت آباد خود را بر آنها بنا کنند بلکه همانطور که رئیس جمهور گفت «بالاترین سرمایه ها را به خاطر این کشور از دست داده ایم، اینها برای حفظ اصل نظام رفتند و ادامه راه آنان این است که از انقلاب و مرز و بوم دفاع کنیم آنها رفتند تا کرامت ایرانی مسلمان محفوظ بماند و کسی به نخوت و غرورو تکبر براین خاک خدایی گام ننهد و حرمت انسان را به عنوان ناموس خلقت لکه دار نکند. آنها رفتند تا بیگانه براین ملک چنگ نیندازد و صد البته خودی نیز باید حرمت این خونها را با حرمت نهادن به اهداف آنها پاس بدارد و گذراندن کم هزینه تر انقلاب و ایران از دالانهای توطئه جهانی و تکریم مردم و حرمت گذاری حقوق آنها از جمله اهداف عدالتخواهانه شهدا است که واجب الحرمه و واجب الرعایه است. پس پاس بداریم این حرمت را و این اهداف را مخصوصا دراین سخت هنگامی که دشمن خود را یکه تاز می داند و دندانهایش به کینه باز و صد البته نباید از یاد برد که ایران به هر زمان و به هرگونه، «فهمیده» بسیار دارد که فهم بلوغ یافته خود را به بهترین وجه نشان دهند.
